Garip.. Her
şey çok garip..
Bu noktada,
hayat ya savurup götürecek tüm ümitleri ya da ıssız bir yoldan geçer gibi
sessiz kalacak. Zaten şu ana kadar hep sessiz kaldı. Belki de artık sıkıldı bu
monotonluktan.
Şimdi
kabuktan çıkma vakti, bulmacaları çözme vakti! Adını verdiğim tüm yıldızlar
kaydı gökyüzünün buğusunda. Ve bu mavi pencere artık farklı bir anlam
kazanmalı..
Ayrılık
semtin tüm yapraklarını süpürmüş ve hayatım çaydanlık gibi fokur fokur
kaynıyor. İtaate zorlanmış yüreğime bakınca, sanki bir yerlerde umutlarım
çalınmış, çantam öyle ağırlaşmış ki, sevdiğim insanların yükünü taşıyacak
derman bile kalmamış yüreğimde.
Sevmedim,
sevemedim ben kışları nedense. Yazın bıraktığı yaraları, her seher vakti
sinsice rüzgarına katıp yüzüme yüzüme vurdu. Şimdi ne vücuduma yorgan olacak
bir el var ne de sabrıma denk bir adalet. Mevsimlerin güzel yanlarını yitirdim
ben anlayacağınız..
Mesafeler
içinde dolaşan çaresizlik, dört bir yanımı sarmış, şafağın yerini tutmuşken
sabır; meçhule doğru yol almaktayım. Gücüm taarruz, ruhum emanet bu yolda..
