Biraz Aşk Biraz Yara

Aylardan vuslat, günlerden sensizlik

Bir nur inmiş sanki gökten

Delip geçiyor kalpleri

Aşıyor sınırları kendiliğinden

Gözlerin gözlerimi yakıyor ılık ılık

Sen güneşsin; ben biçare yangın

Kelebeğin ömrü gibiyken duygularım,

Şimdi senle ebedi hayatım..

Öyle bir pınarsın ki, içtikçe susuyorum

Gökleri bir mendil gibi dürüp kalbime;

Yaralıyım diye dolaşıyorum

Yaram da hoş, yarim de..

Yıllardır en tatlı şeyi bal sanmışım

Meğer ne kadar da yanılmışım

Gönül denizime düşen tufan misali

Savrulmuş, kavrulmuşum..

Aslında ölmek felaket değilmiş

Felaket sensiz kalmakmış,

Yokluğunu tadıp yok olmakmış,

Seni arayıp bulamamakmış..

Sen yoksan yanımda

Bil ki ben garip, ben gariban

Üstüne toprak atılmış mezar misali;

Ben hüsran, içim hüsran..

Sakın incitme iklimlerimi

Yaz gelmişken yüreğime tane tane

Nefesinle nefes ver bana

Kapında ölmeye geldim deste deste

Susuzluğunu hissettirme bana

Kurumuş dudaklarıma acı bir şarkı

Pare pare olmuş yüreğime tuz basıyorum,

Hasretine dayanabilmek için sevdanın..

Siyah Kadar Yalnız

     

     Günlerim geçiyor ve anılarım bayatlamaya başlıyor. Anlam veremediğim bir şekilde hayatın bu doyumsuz zevksizliği içinde, anılarım kokuşup çürümeye yüz tutmuşken, sanki hayatın penceresinden ilk kez kafamı dışarı çıkarıp bakmış gibiyim.

     Garip.. Her şey çok garip..

     Bu noktada, hayat ya savurup götürecek tüm ümitleri ya da ıssız bir yoldan geçer gibi sessiz kalacak. Zaten şu ana kadar hep sessiz kaldı. Belki de artık sıkıldı bu monotonluktan.

     Şimdi kabuktan çıkma vakti, bulmacaları çözme vakti! Adını verdiğim tüm yıldızlar kaydı gökyüzünün buğusunda. Ve bu mavi pencere artık farklı bir anlam kazanmalı..

     Ayrılık semtin tüm yapraklarını süpürmüş ve hayatım çaydanlık gibi fokur fokur kaynıyor. İtaate zorlanmış yüreğime bakınca, sanki bir yerlerde umutlarım çalınmış, çantam öyle ağırlaşmış ki, sevdiğim insanların yükünü taşıyacak derman bile kalmamış yüreğimde.

     Sevmedim, sevemedim ben kışları nedense. Yazın bıraktığı yaraları, her seher vakti sinsice rüzgarına katıp yüzüme yüzüme vurdu. Şimdi ne vücuduma yorgan olacak bir el var ne de sabrıma denk bir adalet. Mevsimlerin güzel yanlarını yitirdim ben anlayacağınız..

     Mesafeler içinde dolaşan çaresizlik, dört bir yanımı sarmış, şafağın yerini tutmuşken sabır; meçhule doğru yol almaktayım. Gücüm taarruz, ruhum emanet bu yolda..

Gece

Kalbimi kalbine çiz bu gece

bir ressamın çizebileceği

en güzel tablo gibi,

tüm güzel renkleri kullanarak..

Sonra,

bir tutam hayallerimizden serp

İçinde,

gökyüzü hep mavi olsun,

uçan kuşlar da beyaz..

Gökyüzü yüreğine benzesin

kuşlar da bana..

her kanat çırpışıma

aç yüreğini,

ufak bir rüzgar aşk savurayım sana..

Aklım sende kalsın

gelmesin..

Ayrı kaldığımız tüm şehirleri

puzzle gibi birleştirelim

Konuştur ki yüreğimin iklimlerini

mevsimler değiştirelim..

Gece geçsin de

sen geçme..

yıldırım ol evimin tepesinde

incecikten bir yağmurla karışarak

düş yanaklarıma gecelerce..

Sorular Sorular..

   

     Bugün farklı olmak adına ne maymunluklar yapıyoruz? Dünya'dan beklediğimiz ne ki? Ya da gökten beklediğimiz bir şeyler mi var? Ne zaman tükenecek artık tadımız? Kapının ömrünü ne zaman kapayacak pişman ellerimiz? Günahlar ne zaman geçecek hafızamızın ardına? Her gün böyle güzel görünecek mi gökyüzü? Beklemesek olmaz mı yani güneşin doğmasını? Yıllardır beslediğimiz düşünceler biraz daha bekleyemez mi yani? Yanar mı bu dünya kapansak bir iki dakika günün eteklerine?

     Ölünce iyi adam olur muyuz acaba? Hiç giyilmemiş çamaşırlar gibi kokar mıyız? Bir şiir olup göçüp gider miyiz karanlıklardan? Ya da karanlık olup önyargılarımızla mı gideriz? Her şeyi unutabilmek mümkün olur mu mavilerin içinde? Açılmayan susam artık açılır mı? Boş geçen yıllardan içimiz ezik hala değil mi? Uzun bir ızdırap sonunda bile saadet mi arar olduk?

Bir Garip Ankara

Tehditkar bir soğuk savuruyor Ankara

Sessizliğin bıraktığı,

Karanlık bir kabus çökmüş gecesine

Tüm alaycılığıyla uzanmış kaldırımlar

Ve sarılmışlar tüm çıplaklığıyla

Gecenin örttüğü yalanlara..

Kızılay’ın ortasında arsız bir köprü

Serpilmiş yolumun ortasına,

İki bacağını ayırmış masumca

Sokak lambaları sönün artık!

İfşa etmeyin köprüleri,

İçinde sabahı körükleyen yüzleri..

Ankara’nın geceleri sislidir işte azizim

Gündüz gibi net görülmez yüzler

Ve akılda kalır bazı dünler, dündekiler..

Çakmak taşı gibi serttir ayazı

Kaç kişi bulut olur kokuşmuş çöplerden,

Bulamaz sabahı..

Sen bir kürkçü dükkanısın Ankara

Bense daha büyüyememiş tilkinim

İçimi açtım sana bu gece,

İçin olmak için!

Sen de bulutlara vereceksen eğer

Payıma düşen ağlamak olur için için..

Sıkıştırılmış Ego ve Bastırılmış Küstahlık

Herkes çok iyi biliyor bugünlerde. Kafalarda  yıkılmayan bir  tabu, düşüncelerde hep bir sinsilik. Bunları belli etmek istemiyorsanız, bir insanın gözlerinin içine uzun süre bakmayın. Zira ele veriyorsunuz kendinizi. Ya da gidin karıncaları incitin, çiçekleri ezin. Kendinizinden güçsüz şeyler bulun. İlla ego tatmin etmek istiyorsanız alternatif yöntemler var. Ancak, yapmaya üşendiğiniz şeyleri insanlara özendirmeyin. Sözüm ona, komik olmayın, küstah olmayın azizim.

Küstahlık en çok Necip Fazıl'a yakışır. Bırakın onda kalsın. Madem  Necip Fazıl dedik, efsaneleşmiş hikayelerinin birinden bahsedelim.

Rivayete göre Üstad bir gün arkadaşıyla lokantaya gider. Garson ne istemiştiniz diye sorar. Arkadaşının cevabı:

-Bana pilav üstü et getir.

Üstad da bunun üstüne:

-Bana da pilav getir. Ama üstüne etme der.

Sizler de nasihat verin, ama lütfen içine egolarınızı etmeyin. Yalan söylerken bile samimi olun. Bunu karşı tarafa hissettirin. Yalandan da olsa hissetsin!

Kuru duayı bırakın. Chesterfield'in da dediği gibi; 'Kelimeler düşüncemizin giyimleridir.'

Mesaj bilinç altınıza doğru yola çıktı. Birazdan beyninizde. Tatlı rüyalar..

Anlayacağın..

Bazı günler çok az uyuyor ve çok az yemek yiyorum
Hatta televizyonu bir aydır açmıyorum bile 
Kalın sayfalı bir kitap almıştım en son
O da rafta tozlanmış
Bir kitabın bitap düşüşü bu..
Nedense her şey gözüme bayat
Acı bile bayat, çayım bile bayat..
Farketmek uzun süren bir mağlubiyet
Bir savaşçının yorgun düşüşü bu..

İlkbahar ceketini giymiş gitmiş çoktan
Yaza bırakmış görevini
En zor zamanları bu olsa gerek yazın,
Hani kafesteki kuş özgürlüğünü ister ya;
Öyle istiyorum seni şu yaz akşamı
Öyle can atarak, öylesine can havliyle..

Ve bir sabah uyanıyorum
İlk dakikalar her şey normal
Hatta yüzümü yıkamayı bile ihmal etmiyorum.. 
Sonra uyku semesi gülüşlerini hatırlıyorum,
Bükülüyor boynum..
Günlerdir sulanmayan çiçekler gibi,
Salıveriyorum kolumu kanadımı..

Ah.. öyle özledim ki..
Yaptıklarımıza sevinmiyor, yapamadıklarımıza üzülüyorum
Bir zamanlar yanımda hissettiğim o tenin
Şimdi kilometrelerce uzakta olması ne vahim..
Ameliyat masasında eli kolu bağlı bir hastayı düşün
Ne farkım var ki ondan?
Ellerim serin..
Kalbimdeki neşter yaraları çok derin..

Bazen attığın o masum gülücükler, 

Yokluğunda daha masumlar
Sağolsun, karanlık her gece hatırlatıyor bunu bana
Ben de dayanamıyor kirletiyorum temiz yastığımı,
Yağmura eslik edercesine,

Küçük ve sessiz adımlarla..

Anlayacağın; yalandan iyiyim bu günlerde

Hani su çocukların kandığı yalanlar var ya;

İşte öyle..

Yarinin ne olacak diye soruyordun ya..

Sen gittin, yarımım simdi

Tüm yollar yarım..

Anlayacağın; tıkandım..

Ben.. Hiç..

Ben hiç güzel resim çizemedim

Resim çizerken bile engel oldu yollar

Ne gittim, ne de çizebildim..

Bir gökyüzü hayal etmiştim en son

Hala yarım, hala çizemedim..

Mutluluk, kağıttan ev yapmaya benzer derdi annem

Benim hiç kağıttan evim olmadı ki anne

Ben hiç çizemedim ki mutluluğu..

Zamana hiç ayak uyduramadım be anne

Hüzünlerimin bile modası geçmişti

Nasıl olsa döner dünya dedim

Elbiselerimin kibir kokusu içime sinmişti..

Acılarımı hep kardeş payı yaptım

Şiirlerime böldüm yarısını

Ne bir eksik, ne bir fazla

Hep ortak oldu şiirlerim bana..

Şimdi tutup da açığa vurursa denizlerim,

Korkma..

Gittikçe kaybolan bir hatıra gibi

Kutuplara çekilmeyecek anılarım..

Yüreğime Yerleşke Edenim

Doymanın ne olduğunu bilmeden

Bir gölge kadar yakınında olmak isterdim

Huzurun doruklarında olurdu bu beden

Yüreğime yerleşke edenim..

Sana güneşe benziyorsun diyemem,

Sana hakaret olur

Çünkü güneş sana benzer, ay tutulur

Gözlerinde hapis yatar onca senem..

Suskun olmak neye yarar ki

Cümleler beynimde çevreleşmişken..

Hem susturabilir misin ki bu deliyi

Sana meftun olmuş, delirmişken..

Hayaller arası yolculuğa çıkalım mı desem?

Kaptan ben, bekleyen sen..

İçimi ısıt hayallerinle desen,

Ve o anda dökülse kelimeler dilimden..

Bilmezdim ki kelimelerin yüreği ısıttığını

Sende öğrendim; yüreğime yerleşke edenim..

Yüreğim taşıp sel olacak, yüzeceksin

Anlamayacağım nasıl içime aktığını..

Son bir satır içine dert olacağım,

Hayallerime takılacaksın bela gibi

Bugün 'seni seviyorum' demeliyim aslında

Yarın baktığın yerlerde olamam belki..

Veda Busesi

Geldim, sen yoktun..

Seni beklerken geçirdiğim sensiz dakikalar

Öksüz gibi kaldım, yara üstüne yara soktun

Derdime derman olmadı yağmurlar..

Bir buhran evresi şimdi gönlümde

Takati kalmamış yıllara nispeten

Onca sancının hain çelmesinde

Neydi ki bu acımı dindirebilen?

Pembeliklere susadım bugün ben

Acı dökülmemiş, hüzne dûçar olmamışlarına

Çölleri önüme katmış, sana doymamışken

Alışamam artık olmazlarına, olamazlarına..

Sana ait tüm duyulara köleyim

İşte bu kadar alçalmış, biçâre ben..

Biçâre bana bırak da gözlerinde öleyim

Veda busemi göz bebeklerine koyarken..

Kayıp'tan Varlığa Adım

Bazen bir müzik eşlik edebilir ruhuna

Yahut da içindeki inilti..

Bazen kelimeler de yetmeyebilir anlatmaya

Geç kalmamalısın iklimlere

Rutin olmak kayıp bu hayatta..

İki dudağın arasındaki sözcüklere meze,

Yalancı cümlelere alet olmamalısın..

Masaya gelen kons gibi ürkek de..

Aslında sen tam ''Sen'' olmalısın

İşte o zaman yarım değil, tamsın..

Artık göz göze gelmemelisin inatla

Kelimeleri tıkayıp gönül denizine

İlerlemelisin istikrarla..

Onca sancıya yüz çeviren kalemine,

İlham aramalısın koşar adımlarla..

Ufuk her zamanki gibi görünür

Sen dert etme, devam et..

Susmak konuşmaktan daha kötüdür

Acılardan pay çıkarmalısın umutlarına

Unutma; aşk hep umutlara bürünür..

Biraz Aşık

Herkes biraz aşık işte..

Kimimiz Yusuf, kimimiz Mecnun'uz bu yolda..

Önemli olan ne kadar olduğun değil onun kalbinde

Bu aşk yükünü ne kadar çekebileceğindir onunla..

Kimler tam tutabilmiş ki bu orucu

Suskun olmak da işe yaramıyor, şair olmak da

Ne kaptansın bu gemide ne de yolcu

Aşk; doymak değil hep acıkmak aslında..

Yağmur..

Yağmur..

Neden yağmıyorsun !
Neden düşmüyorsun yanaklarına sevdiğimin?
Bir şarkı olup ıslatmalıydın oysa melodilerimi
Yahut da çalmalıydın en güzel yerinde ruhumu..
Bugün sana hasretken, kime bu çalımın?
Neden büyütmüyorsun hayallerimi?
Olmuyor sen yağmayınca düşlerime
Bu gönül sana meftun, sana çılgın..
Etme !
Bir damlana hasretim..
Gitmelerine alışamam..

Veda..

Bir kalbi ucuza satın alamazsın; biliyorum..

Zira bir şeyler vermen gerek

Hissettirmen gerek maşuğa

Gördüğünde kitlenmeli dudakları !

Tıpkı ay gibi parlak olmalı gözleri her daim !

Biliyorum ki iklimler var hercai,

Ve bırakmıyorlar bir an yakasından aşkın..

Kemiriyorlar sevgi tanelerini..

Islaklığına hasret bırakıyorlar yağmurun..

Vurgunum; yoruldum

Sensizliğin iklimlerinde savruldum..

Bir kıyıydı yastığım;

Ve bir dalgaydı örtüm..

Seni gördüm.. hafifçe sızan güneşin ardından..

Öylece duruyordu hayalin

Tüm sadeliklerin arasında sade'ce..

İşte ben her sabaha böyle uyanıyorum sevgili,

Soğukluğunun tarafından uyanıyorum..

Saklandığın yerden çık ne olursun

Hasretler çoğaldıkça daha çok dağlar aşıyorum

Ne fıratlar, ne dicleler

Ben karlar aşıyorum sevgili..

Vuslatından yollar taşırıyorum,

Ağır cümleler taşıyorum..

Sanıyorsun ki bedenim yorgun

Hayır, yorgun olan kalbim !

Sendelediğim her adımda beni çeken,

Ah şu kalbim !

Bir an olsun unutturmuyor seni

Zihnimde ölü fikirlerin çirkinliği..

Elveda güneş; elveda ay..

Bu başa dönen son hikayem

Ubudiyetten ubudiyete doğru yol almaktayım

Kaş çatma bana öyle

Hilali küstürme bize

Nasılsa bu yaprak dökümleri ilk değil ömrümüzde..

Susuyorum avazım çıktığı kadar

Kusuyorum yaşama dair ne varsa

Ve bir sabahın sessizliğiyle;

Gidiyorum senden..

Hoşçakal sevgili..

Günaydın Yokluğum

Günaydın yokluğum..

Bugün yine sensizliğinin tarafından uyandım

Ve yine gözlerim çıplak baktım yıldızlara,

Sebebi sen dedim her kaydıklarında..

Diyordun ya hani; ben nerdeyim diye..

Bu şehirde bütün sokakların adı sen yâr

Yürüdüğüm her adım sana bestekâr..

Bir özlem, bir yangın..

Sana muhtaç kanat çırpan bütün duygularım

Sorma bu fakir gönül ne zaman huzur bulur diye,

Kah bugün, kah yarın..

Olur da vuslatın akarsa bir gün sele

İşte o gün huzur bulur cânım;

Aşar denizleri, boşalır göllere..

Vakit ağırıyor yavaş yavaş

Hafif bir rüzgar vuruyor gönlümün bam teline

Sonra bir ışık görünüyor dağın tepesinde

Bizim için mi doğuyor bu güneş,

Yoksa bize nispet mi yapıyor?

Duyduğum her sese yabancıyken,

Bütün bu fısıltılar bizi mi çekiştiriyor?

Yüküm ağır, yolum uzun..

Bir damla gülüşüne talibim efsunkâr nûrum

Aşkına müebbet yedim

Beni ne dağlar ne de denizler anlar?

Yüreğim bir sana ağlar, bir sana yâr

Sensin benim tek hemâlim, sensin cân

Bu beden senin yüreğinde hencâm..